Terug uit de States

UPDATE: we wensen Luud, Annelies, Tey, Gardine, Toine, Mattie en Yvonne veel succes. Ze zitten nog in ieder geval tot vrijdag 23 april 2010 vast in Washington D.C.

We zijn terug in Nederland.

Zoals jullie wellicht in het gastenboek gelezen was de terugreis één van de zwaarste beproevingen ooit voor onze band. Door een vulkaanuitbarsting in Ijsland was de laatste (en veruit grootste) groep gestrand op London Heathrow.

De eerste uitdaging was het terugkrijgen van alle bagage en instrumenten. Dit is alleen voor de tamboermaitrestok niet gelukt (wordt nagestuurd). Ook missen we nog 3 sousafoons, deze konden niet meer op een vlucht naar Amsterdam gezet worden, ook deze worden nagestuurd.

Over de terugreis:

Nadat we alle bagage die te krijgen was ontvangen hadden, zijn we voor alternatieven gaan zoeken om terug naar Nederland te keren. Na 2 uur informeren en internetten hadden we de volgende conclusies:

* Eurostar is te duur en volgeboekt
* Overnachten geen optie, 1 nacht wordt vergoed, je wordt ondergebracht tot zo ver als Machester, geen indicatie over duur van oponthoud (zeker tot zaterdag)
* Norfolkline (ferry) neemt geen voetpassagiers over
* Bus naar Dover niet mogelijk, alle verkeer vast op weg naar kust

We hebben toen besloten om met de metro en trein naar Dover te gaan, in de hoop dat we daar ergens de komende 24 uur een boot zouden kunnen krijgen. De trein met de metro duurde meer dan een uur en op het drukste punt (London’s King’s Cross) werd in een recordtijd van 6 seconden 37 man met ieder een instrument, een koffer en kleine handbagage naar buiten gejaagd. De Londonaren schrokken zich te pletter toen we met een geschreeuw van”Go, go, go” naar buiten stormden.

De treinreis naar Dover verliep redelijk rustig, wat niet gezegd kan worden van de trip van de trein naar de ferry (ongeveer 2.5 kilometer), iedereen sleepte ongeveer 50 kilo bagage op z’n lijf mee. De grootste instrumenten hebben halverwege nog een bus kunnen nemen terwijl de rest doorliep.

Uiteindelijk kregen we 37 kaartjes voor de overtocht met P&O, iets dat zeer goed uitkwam gezien de grote vraag. Van de Ferryterminal ging het met een shuttlebus naar de Ferry zelf, waarbij ook nog vertraging optrad. Bij aankomst bleek dat we 3 minuten overhadden om 37 man via allerlei stijle loopbruggen de boot in te krijgen. De laatste “speedmarch” (zoals deze al snel werd genoemd) volgde waarbij iedere al rennend (bergopwaarts) zijn 50 kilo mee omhoogrende.

Toen de laatste persoon in de boot zat, werd de loopbrug afgekoppeld en hing iedereen uitgeput over de bagage heen.

Anderhalf uur later (middernacht) kwamen we in Calais aan. Hier hebben we nog ongeveer anderhalf uur gewacht. 11 auto’s en een busje hebben ons tenslotte opgehaald om ons naar Maastricht te rijden. 05.30 uur in de ochtend was alles en iedereen binnen op het clubgebouw.

Na ongeveer 44 uur nonstop wakker en onderweg te zijn geweest, hebben we gedaan wat tienduizenden andere mensen in Europa niet gelukt is; namelijk thuiskomen.

Vele leden zullen hier aan terugdenken als een van de heftigste dingen (mentaal en fysiek) die ze ooit gedaan hebben.

Het verdient dan ook een applaus dat de sfeer in de groep buitengewoon opgewekt en doorzettend is gebleken.

We hebben nog flink wat filmmateriaal en foto’s, we gaan er mee aan de slag zodra de hoofdpijn ophoudt, we normaal kunnen articuleren en we ’s nachts niet wakker rondlopen.

We hebben een nieuwe betekenis aan het woord jetlag weten te geven.

PS:

Nog speciaal bedankje aan Luud, Toine, Levien, Yvonne, Rick en met stip Thomas. Deze laatste heeft Alain heel veel werk uit handen genomen.