Ondanks dat er met de grootste zorgvuldigheid is en wordt gewerkt aan de historie kan het zijn dat er onvolkomenheden aanwezig zijn, heb je aanvullingen, suggesties en/of beeldmateriaal, stuur ons dan een bericht via het contactformulier, we zullen dan kijken hoe we jouw bijdrage kunnen verwerken.

De Maastrichtse Verkennersband wordt in 1953 opgericht als een klaroen en tamboerkorps door leden van de Verkennersgroep Sint Lambertus. Dit waren ou (baas) Ph. van Vleuten en de stafleden (Vaandrigs) Wiel Hermans en Fons Geelen. Waarschijnlijk is een optreden van de Heerlense Sint Joris band de aanleiding geweest om in Maastricht ook een Verkennersband op te richten. De naam van de band luidt Trichtse Verkennersband Sterre der Zee, tot op de dag van vandaag is dit de officiële naam van de vereniging, de roepnaam is vele malen gewijzigd.

Het eerste jaar is vooral voorbereidend.

Ook is er in dat jaar al contact met de Arnhemband, iets dat tegenwoordig nog steeds zo is. Na een jaar van hard werken kan de band voor het eerst optreden op 2 oktober 1953. Men heeft inmiddels de volgende zaken aangeschaft en bezet: 1 Tambour-maître-stok, 8 dieptetrommen, 5 marstrommen, 1 overslagtrom en 9 klaroenen. Bij dit optreden trekt de Band met 24 man uit en krijgt zelfs politiebegeleiding!

In 1955 trekt de Band uit in de grote Carnavalsoptocht van Maastricht, verkleed als negerstam. Iets wat tegenwoordig een hoop kritiek zou kunnen opleveren, zeker gezien de manier waarop dit gebeurt; koolpoeder met vaseline, speren en rieten rokjes! De band ontvangt in dat jaar ook een uitnodiging om mee te doen aan de Heiligdomsvaart. Dit is net als de carnavalsoptocht een terugkerende gebeurtenis die de Band al haar hele bestaansperiode met zich mee draagt.

Op 22 juli 1956 om 15.00 uur doet de Band voor het eerst mee aan een concours in Heerlen. Het eerste buitenlandse optreden vindt in 1957 plaats in Aken, op zondag 5 mei. 1958 is een relatief rustig jaar en er wordt in alle rust aan de band gewerkt. 1959 daarentegen is een stuk bewogener aangezien op 10 juli word meegedaan aan Taptoe Heer, destijds nog een apart dorp en geen deel van Maastricht. Deze taptoe was een voorbereiding op het bezoek van koning Boudewijn van België, Koningin Juliana en Prins Bernhard. Een dag later kwamen deze “royals” namelijk naar Maastricht.

Dat de band zich inmiddels gevestigd heeft in de Nederlandse Scoutingband wereld blijkt uit het feit dat op zaterdag 25 juni 1960 wordt deelgenomen aan het Nationale Verkenners Drumband Concours te Dordrecht. Om het voor de leden extra leuk te maken wordt er nog een dagje Rotterdam aan vast geplakt. Een hele onderneming in die tijd! Ook verhuisde de Band in dit jaar naar de de Herbenusstraat. Het gaat de Band in alle opzichten goed, successen en nog belangrijker, genoeg leden. Maar dan slaat het noodlot toe: Jan Bovy, 17 jaar oud en één van de trouwe leden, komt om het leven bij een verkeersongeluk. De band is volledig uit het lood geslagen. Bij de uitvaart is de voltallige band aanwezig.

Ergens in 1963 raakt de band in het slop en bestaat een aantal jaren slechts op papier als stichting. Het was door een combinatie van factoren, de leden traden op als Garde Regiment de Kachelpiepers. Deze functie was eerst vervuld door militairen van het garnizoen en bij hun vertrek is de Band gevraagd om uit te helpen. Dit uithelpen, zowel met leden als instrumenten werd steeds permanenter. De vereniging zelf had huisvestingsproblemen. Toen deze weer opgelost waren was nauwelijks iemand te vinden om terug te keren in de “korte broek”.

In 1967 wordt het initiatief genomen om de band nieuw leven in te blazen op een heroprichtingvergadering onder leiding van Districtscommissaris Paul Lardinois, in dat jaar vestigt de band zich aan de Reinier Nafzgerstraat. De band repeteerde ook aan de markt in café “Het Stadhuis” met als uitbater noonk Sjarel van Aelst, oud bandlid en latere voorzitter van het Overlegorgaan Muziekgezelschappen Maastricht.

De band verhuist in 1968 opnieuw, ditmaal naar een repetitielokaal welk is gelegen onder de Don Boscokerk in de Maastrichtse wijk Heugemerveld. In de jaren zestig is er nog geen definitieve naam voor de band, er spelen wel ideeën zoals Trichtse Muziekgroep De Maasklank, Peter Gielengroep en zelfs de Toon Hermansgroep. Uiteindelijk wordt op 8 april 1968 de naam Muziekgroep Jan Bovy aan de leden gepresenteerd.

De naam wordt officieel toegewezen en alle nieuwe leden worden geïnstalleerd bij de Broeders van de Beyard in de Cellebroederskapel aan de Brusselsestraat te Maastricht. Bandleider en inspirator was Pierre Peeters (oud stadsprins), de leden noemden hem Paj wat een samentrekking is van zijn voorletters. Pierre is cruciaal geweest, in moderne termen gezien heeft hij de doorstart mogelijk gemaakt, hij had visionaire ideeën, zelfs over welpen zanggroepen. Zijn vertrek was gekoppeld aan zijn positie als groepsleider van de Sint Lambertusgroep. Tot op de dag van vandaag is hij geïnteresseerd in het wel en wee van de Band.

De band begint ook steeds meer afhankelijker te worden van Scoutinggroep St. Lambertus. De Band heeft bijna altijd een witte das gehad, kort na de “doorstart” had men een blauwe das bij repetities en tijdens de optredens kreeg men een witte das met het stadswapen uitgereikt. Daarvoor was het de witte das met het wapen van Sterre der Zee achterop.

Een belangrijk persoon was Bèr Schreppers, hij is vanaf de oprichting in 1953 tot begin 80 jaren wisselend secretaris penningmeester van de stichting en het bandcomité geweest, hiervoor is hij benoemd tot ere bestuurslid.

De band begint het nieuwe decennium met een eigen clubblad ’t Hummelke. Dit heeft overigens bestaan totdat alles per email verstuurd kon worden naar de leden. Dit blad komt maandelijks uit, hier staan de optredens in, de agenda en wetenswaardigheden van de band, zelfs foto’s. Een van de populaire koloms is de “badmuts van de maand”.

Op 22 augustus 1971 maakt de band een excursie naar de Belgische stad Antwerpen om daar een concert te geven. Ook wordt in die maand de huidige voorzitter en tambour-maître Mat Garnier, lid van de band.

In het jaar daarop gaat de band op bandconcours te Amersfoort, hier behalen we de 3e prijs in de 2e divisie. Vanaf 1972 gaat het steeds meer achteruit met de band door leegloop van leden vanwege studies, maar in 1977 wordt de draad weer echt opgepakt en vanaf dan geeft Mattie Garnier exercitieles. In dat jaar vertrekt de Band naar Wiltz in Luxemburg om deel te nemen aan een streetparade. De naam van de Band verandert naar Maastrichtse Verkennersband Jan Bovy. Het uniform bestaat op dat moment uit een groene lange broek en baret die geruild wordt voor een lange bruine broek met de grote hoed en de scouting blouse in een beige kleur.

In 1979 wordt besloten om terug te keren naar de korte broek, deze zijn in Scoutshop nog mondjesmaat te verkrijgen. Het Bandcomité koopt de laatste rol stof bij Scoutshop Nederland om te zorgen dat er nog vele jaren broeken kunnen worden gemaakt.

Het stichtingsbestuur van de Band en het stichtingsbestuur van de Sint Lambertus groep bestaan uit dezelfde personen. Feitelijk wordt de Band bestuurt door het Bandcomité, de dagelijkse leiding berust bij de staf. In de jaren tachtig wordt het Bandcomité stichtingsbestuur met Wil Schrooders als voorzitter, Ber Schreppers als penningmeester en Yvonne Garnier-Zeekaf als secretaresse.

In de jaren tachtig komt de band helemaal op dreef en behaalt met het tamboerkorps op het bondsconcours in Swalmen de 1e prijs met promotie wat betekent dat ze naar het Limburgs Kampioenschap in Heerlen gaan waar ze zelfs 328 punten behalen in de 1e divisie wat goed is voor het Limburgs Kampioenschap, daarna volgt het landskampioenschap in Wouw. Dit alles onder leiding van de jonge talentvolle Eric Crauwels die ook tussen 2000 en 2006 én 2011 en 2019 les geeft bij de band.

Tijdens de prijsuitreiking van het LBC in 1977 in Den Bosch experimenteerde de Arnhemband deels met chromatische instrumenten. In 1981 tijdens het LBC te Harderwijk doen zij mee met een volledige chromatische bezetting. De dag hierna vraagt toenmalig dirigent Jean van Drongelen zich af of dit bij ons ook mogelijk is. Hierna volgen enkele zware bijeenkomsten tussen de staf en het stichtingsbestuur en Bandcomité. Voorwaarde voor de omschakeling is deelname aan het LBC in Brunssum in 1982 met chromatische instrumenten. In augustus wordt begonnen met het aanleren van solfège des solfège van Limoines. Jean van Drongelen wordt hierbij geholpen door zijn vriend en leerlingen instructeur Nico Lambrix.

In 1981 is de overschakeling naar een chromatische bezetting ingezet. Achteraf zal blijken dat dit de beste zet in de hele bandhistorie is geweest. In 6 weken tijd moeten de leden omschakelen naar chromatische instrumenten en moet hen notenleer aangeleerd worden. In het begin gaat het moeizaam, maar langzaam beginnen de resultaten te komen en daarmee groeit ook het ledenaantal weer.

Daniélle Colson kan als eerste meisje worden gezien die aan optredens meedoet, zij het als mascotte naast de tambour-maître . Ook dit is niet nieuw want deze rol is ook een enkele keer gespeeld door Tim Rouvroye die vervolgens vele jaren sousafoon heeft gespeeld.

Al snel volgen de dames Jolanda Hochstenbach, Natasja Spiertz en Manon Reuber en doen op dwarsfluit hun intrede bij de band.

In 1983 steekt de band voor de eerste keer de zee over voor een optreden in Sheffield, Verenigd Koninkrijk. Dit gebeurt met de Herald of Free Enterprise welke een paar maanden later bij een vreselijk ongeluk zal zinken. Veel oud leden zullen trouwens nog met weemoed terugdenken aan de illegale nachtelijke zwempartij in het zwembad van de buren, iets dat zich zo’n 20 jaar later in het Franse Beauvais zou herhalen…

Op 7 november 1983 overlijdt Jean van Drongelen, dirigent, aan de gevolgen van kanker.

Met de komst van Jo Steins als dirigent ontwikkelt de band zich verder naar een volledige drumfanfarebezetting.

In de jaren ‘80 en ’90 en ook tegenwoordig, zijn er een aantal terugkerende activiteiten, zo is er het jaarlijkse Landelijk Bandconcours van Scouting Nederland, de Onze Lieve Vrouweprocessie, de Stertocht, de Stadsprocessie, het Stadsconcours,het bandweekend en de Rommelmarkt Fancy Fair.

Zeker in de jaren ‘80 heeft de band nog een zeer sterk scoutingkarakter. Mede door professionalisering zal dit in de jaren ‘90 een ondergeschikte, maar gepaste, rol krijgen.

In 1987 organiseert de band een grote internationale militaire taptoe op de “Koompe” in Maastricht. In die tijd zijn er echter behoorlijk wat antimilitaristische groeperingen actief. De Taptoe Maastricht ontwikkelt zich tot een machtstrijd tussen de antimilitaristische wereld en de NATO. Maandenlang staan de kranten bol van de artikelen. Geen middel wordt geschuwd, valse entreekaarten, bekladdingen, demonstraties, blokkades en zelfs met een aanslag wordt gedreigd. Dit alles weerhoudt een hoop mensen ervan om te komen kijken. De band blijft met een grote financiële strop achter. Dit is nog steeds zeer wrang als men bedenkt dat tegenwoordig op jaarbasis een paar honderd taptoes in Nederland worden gehouden.

In 1989 treedt de band op in Dijon, Frankrijk, tijdens de Fètes de la Vigne. In dat zelfde jaar neemt de band voor het eerst deel aan het Wereld Muziek Concours (WMC) in Kerkrade, zowel op de mars- als op de showwedstrijd. De band behaalt twee gouden medailles.

Vanaf dit moment staat de levenscyclus van de vereniging in het teken van het WMC. De voorbereidingen voor het WMC en de resultaten brengen meer en grotere inter- en nationale optredens met zich mee.

Jan Bovy ten ruste

In 1990 vindt de laatste naamswijziging plaats, het is tijd om Jan Bovy te laten rusten. Ook gaat de naam steeds meer een eigen leven leiden, zo werd de band in België al eens aangekondigd als de “Heilige Sint Jan Bovy Band”. De Maastrichtse Verkennersband Jan Bovy heet voortaan Maastrichtse Verkennersband.

We zijn altijd vooruitstrevend geweest op computergebied, in 1992 werd de computer voor het eerst gebruikt bij het ondersteunen van de administratie.

Gala-uniform en 40 jaar jong

Inmiddels heeft de Band een drukkere agenda en een paar keer per jaar worden dagoptredens naar Frankrijk ondernomen. In 1992 organiseert de Band het Landelijk Scoutingbandconcours en krijgt een gala-uniform geïnspireerd door de Canadian Mounties. In 1993 bestaat de Band 40 jaar en wordt een feestweekend georganiseerd met een grootse reünie en dito concert onder leiding van Jan Mertens. De presentatie is in handen van de latere Minister van OCW, Mevr. Maria van de Hoeven.

WMC 1993, Jo Steijns overlijdt en Genève, Zwitserland

Ook wordt in 1993 voor de tweede keer deelgenomen aan het wereld Muziek Concours te Kerkrade. Dat het niveau gestegen is blijkt wel: “Showtime 2” is muzikaal en choreografisch van een hoger niveau en op de mars wordt Kiniszi van Julius Fucik gespeeld. De band vertrekt weer met twee gouden medailles huiswaarts. Na het WMC 1993 overlijdt dirigent Jo Steijns aan de gevolgen van kanker. Hij heeft de Band naar het niveau gebracht waarmee het kan wedijveren met de grote show- and marchingbands in het land. In de voorbereidingen van het WMC wordt hij waargenomen door Harold Weusten, zijn opvolger.

Ook treedt de Band in 1993 voor het eerst op in Genève, Zwitserland. Het is een hele belevenis, grote parades, vuurwerk, slapen in bunkers van de bevolkingsbescherming, het kan niet op. Als klap op de vuurpijl neemt de band haar eerste cd op in de studio’s van de ROZ (later L1) aan de Tongerseweg in Maastricht.

In 1994 gaat de band wederom naar Genève. Het wordt nog een betere trip met een zwempartij in het meer van Genève als afsluiter. Het tamboerkorps draait ook goed en behaalt dezer jaren de beste resultaten van Maastricht en geeft die daarna ook niet meer weg. In 1994 doet de band ook mee in de musical Hello Dolly in het Theater aan het Vrijthof. Een deel van de muzikanten speelt de Vandergelder’s band en daarna hebben ze precies anderhalve minuut om zich om te kleden om zich in het korps in te voegen. De band loopt als orkest mee in de parade die de hele theaterzaal beslaat.

Eerste keer Italië

In 1995 vertrekt de band in de zomer naar het zonnige Italië, Besana Brianza. Tegenwoordig onder kenners bekend door de Besana Marchingband. Het is wederom een trip om van te dromen: parades, showoptredens, concerten in de open lucht, slapen in een kuuroord voor geestelijken, maar vooral muggenbulten, niet één maar tientallen per persoon!

WMC 1997, nieuwe cd en nieuw logo

1996 is een relatief rustig jaar, in december neemt de band haar 2e cd op die in 1997 uitkomt. Hier staan alle werken voor de deelname aan het Wereld Muziek Concours in 1997. Het thema van de show is Disney en als marsen worden Florentiner Mars en Caorlé gebracht, wederom goed voor twee dikke gouden medailles. Uitzonderlijk is de vondst van Aladdin op het vliegend tapijt die uit het niets te voorschijn komt, een vol stadion in extase achterlatend.

Het huidige Bandlogo, dat in eerste instantie als WMC-gelegenheid werd ontworpen door Guus van Rooy, wordt al snel als nieuw logo van de vereniging aangenomen. Dit logo is een halve ster en een halve Franse lelie en wordt nog steeds gebruikt en dat zal nog wel heel lang zo blijven…

Inmiddels wordt de band ook meer gevraagd in het landelijk taptoe circuit, zo zijn we in Bergen op Zoom en in Harkema. In 1998 neemt de pas opgerichte juniorenband voor het eerst deel aan het Landelijke Scoutingband Concours. Op 10 oktober 1998 wordt Jean Garnier Sr. Benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau voor zijn vele verdiensten voor het Maastrichtse verenigingsleven en de Band in het bijzonder. Het is Jean Garnier die sinds einde van de jaren 70 zijn hele vrije tijd gaf voor de band. Zijn komst als lid van het Bandcomité liep parallel met het openen van zijn Café “In d’n Awwe Pos”, vele jaren het stamcafé en de vertrek- en aankomstplek van de Band. Wanneer er crisis was hielp hij de Band uit het slop en zorgde dat er geld in de la kwam, zijn grote ervaring op het gebied van organiseren en zijn netwerk in Maastricht werd dagelijks ingezet ten behoeve van de vereniging. Dit gebeurde onder andere door middel van allerlei acties. Zo ontstond eind jaren 70 de rommelmarkt/fancy fair, de grote loterijen en de maandelijkse kienavonden.

Fanares sans Frontieres, Mazamet, Frankrijk

In 1999 gaat de band naar Fanfares sans Frontieres te Mazamet in de Pyreneeën. Het lijkt de band meer dan goed te gaan en er wordt al voorzichtig gesproken over het thema van de show voor het WMC 2001: The Beatles.

In 2000 komt er echter een zware kink in de kabel. In de lente besluiten een aantal ervaren leden, muzikale kartrekkers zoals die in het verenigingsleven genoemd worden, te stoppen. Dit brengt de band in een zeer wankele positie, allerlei belangrijke plekken kunnen niet direct opgevuld worden en een daling van kwaliteit vindt plaats. Toch weet de band het hoofd boven water te houden, door de schouders eronder te zetten.

Onverstoord wordt doorgegaan met de voorbereidingen voor het WMC 2001.

In 2000 wordt opgetreden tijdens een grote taptoe op het vrijthof en op de AFNORTH basis in Brunssum (voorheen AFCENT). Raymond Spons, eerste slagwerker van het Limburgs Symfonie Orkest, wordt aangetrokken en neemt de slagwerkers onder zijn hoede.

Jean Garnier Sr. overlijdt

Op 4 februari 2001 overlijdt Jean Garnier sr. plotseling, dan is pas echt duidelijk hoeveel ervaring de band ontnomen wordt.

Het historische uniform wordt vernieuwd. De korte broek wordt ingeruild voor een wat langere korte broek, deze is nu donkergroen in plaats van bruin. De hoed wordt zwart, het hemd krijgt een andere tint en aan het uniform worden rood en groen tinten toegevoegd om een jonger en frisser imago te creëren. De kleuren rood en groen worden vanaf nu ook aangenomen als clubkleuren (in combinatie met wit).

Nieuw uniform

Het uniform is daags voor het WMC 2001 klaar. Op de eerste zaterdag van het WMC wordt deelgenomen aan de mars- en de showwedstrijd. Voor het gevoel gaat het goed en haalt de band het beste er uit! Groot is dan ook de klap wanneer bij de prijsuitreiking blijkt dat op de mars een zilveren medaille is behaald met 79.8 punten (net niet). Gelukkig compenseert de gouden medaille op de Beatlesshow (84.3 punten) dit nog enigszins.

Later zal blijken dat deze ene zilveren medaille de belangrijkste is uit de hele bandhistorie. Mede door de grote wrange nasmaak van dit WMC en het gevoel dat de band meer waard is, wordt alles binnen onze vereniging op scherp gezet, de vrijblijvendheid is voorbij. Er wordt dit jaar nog opgetreden tijdens de bandshow in Oostende en de wonden worden gelikt.

Nieuwe dirigent; Ramon Kusters

In augustus 2002 wordt een nieuwe dirigent, Ramon Kusters, aangetrokken. Onder zijn leiding gaat de band voorwaarts en wordt een professioneel opleidings- en wervingsplan ingevoerd.

In november 2002 worden de drie broers Mattie, Maurice en Gaston Garnier gehuldigd met hun eigen standbeeldje. Ze zijn niet alleen gedurende meer dan 25 jaren muzikant maar ook leidinggevende staf en bestuursleden. Vanaf dit moment wordt het een traditie. Iedereen die 25 jaar lid is krijgt zijn eigen beeldje.

Jubileum; een halve eeuw MVB!

In 2003 bestaat de band 50 jaar en het hele jaar staat in het teken van dit jubileum. De band treedt op in Midsomer Norton, Engeland, waar we winnaar mars en show worden. Pas na deze scores durven we weer voorzichtig te dromen. Eindelijk gaat het weer bergopwaarts! Dat het een jubileumjaar is blijkt wel uit het optreden tijdens Taptoe Brussel. Manneke Pis wordt in het uniform van de band gehesen en daarna reizen de junioren en senioren door naar Disneyland Parijs waar de leden vrij in het park kunnen rondlopen. De senioren treden op in de Mainstreet USA Parade. Tijdens het concert in december wordt de voormalig locoburgemeester Theo Bovens benoemd tot beschermheer van de Band.

Eens per 7 jaar vindt er in Maastricht een grote religieuze stoet plaats, de Heiligdomsvaart. 2004 is ook weer zo’n jaar. Voor die gelegenheid komt onze zustervereniging de Arnhemband naar Maastricht om als massed band op te treden. In 1997 deden ze dat ook al eens. Ook krijgen de slagwerkers nieuw instrumentarium dat er veel moderner uitziet.

Voor het eerst vliegen; Dublin, Ierland

Dan breekt het WMC jaar aan, het is 2005. Een nieuwe cd wordt uitgebracht: “Let me entertain you”. Ook gaat de band voor het eerst vliegen. De band treedt gedurende vijf dagen op in het Ierse Dublin en wordt tijdens de St. Patrick’s Day Parade aangemoedigd door 1 miljoen toeschouwers aan de kant. De gastvrijheid is ongekend en de leden moeten hun best doen om in hun maag plek te maken voor de volgende maaltijden. De band wordt onverwacht “Best overall band”. Inmiddels is er een omslag geweest in het denken van de leden, men volgt het mars en show wereldje op de voet en is zeer competitief ingesteld. Bij de generale repetitie op ons vaste oefenveld “de Koompe”, zijn bijna 1000 mensen aanwezig.

WMC 2005

Dat de leden geen detail vergeten blijkt wel uit het feit dat het merendeel van de mannen gemillimeterd het WMC in zal gaan. Noviteit is ook de zee aan spandoeken gemaakt door supporters. We willen bij de subtop gaan horen en niets staat de Band in de weg!

Vanuit de sluis van het Roda stadion wordt naar binnengemarcheerd met Royal Salute en vanuit het orkest is het al duidelijk, het is één brok geluid dat je oren vult. Aan de startlijn worden we verwelkomd door speaker Jack Schiffeleers, daarna is het voorwaarts mars. Met hart en ziel wordt het marsparcours gelopen op de marsen Top Malo en Gibraltar van Richard Waterer. Na afloop weten we dat we alles hebben gegeven, maar zal het genoeg zijn? Ook de Supremes show wordt met dezelfde overgave gespeeld. Dan volgt de prijsuitreiking. Deze prijsuitreiking is anders dan alle voorgaande en zal bepalend zijn voor de toekomst van de band. Als we het goed doen gaan we een geweldige toekomst tegemoet, maar als het slecht gaat, kan dit wel eens zeer destructief voor de band werken, een tweede keer een “nederlaag” zou zeer demotiverend werken. Dan is er het antwoord: 88.68 punten op de mars een zeer dikke gouden medaille waarmee we ons rechtstreeks in de top 10 van Nederland plaatsen. Na ook nog 83.83 punten op de show te hebben behaald valt pas echt de grootste last van de leden hun schouders af. We kunnen weer met recht trots zijn.

Dat de resultaten goed nadenderen in het mars- en showwereldje blijkt uit de vele aanvragen en complimenten die we krijgen. Na afloop van het WMC blijkt dat we de enige vereniging zijn die een progressie van deze omvang heeft gemaakt. In dit jaar wordt de juniorenband omgedoopt naar Jong MVB.

Dat een gouden tijd aanbreekt, mag duidelijk zijn.

La bataille de Nantes; een horroroptreden

In 2006 gaat de band vroeg in Maart naar Nantes om deel te nemen aan de Parade de Nocturne. Het is in die tijd dat er rellen zijn in alle Franse hoofd- en voorsteden. Bij aankomst wordt omgekleed en uitgepakt. De sfeer blijkt grimmig en er wordt van één van de leden een flos gestolen. Éenmaal in de parade blijken we terecht gekomen in een heksenketel van volledig doorzopen en doorgedraaide Fransen. Gedurende kilometers wordt er geduwd en getrokken aan de band. Naarmate we op driekwart zijn komt het zo ver dat instrumenten beschadigd raken en en uniformen door het publiek met spuitbussen beklad worden. Leden worden aangevallen door het publiek en worden genoodzaakt zichzelf te verweren. We besluiten dan direct door te marcheren langs alle groepen voor ons heen. We ronden het zo snel mogelijk af. De schade: 1200 euro en slecht gevoel.

Later blijken ook andere orkesten het heel zwaar te hebben gehad. De vrienden van de Euroband uit Rotterdam lopen een paar honderd meter achter ons in de stoet en krijgen de volle laag. Ze besluiten na 150 meter al uit de stoet te stappen. In het hotel praten beiden orkesten de frustratie van zich af.

Het enige positieve dat we aan deze nare ervaring over hebben gehouden is: Bataille de Nantes, een slagwerkstuk geschreven door lid Yves Vanderbooren naar aanleiding van dit optreden.

Italië; weerzien van een oude vriend

Maar er zijn dit jaar ook leuke dingen! De band reist wederom naar Italië voor een internationaal concours. De jury weet helaas niet hoe ze dit moeten beoordelen, omdat hun enige ervaring die van drumcorps is. Dat de Italianen ons product zeer kunnen waarderen blijkt uit het feit dat onze originele directiepartijen door een jurylid achterover zijn gedrukt. Jong MVB neemt deel aan het Landelijk Band Concours en met hun K3-show (debuut) en de marsen At Once en Royal Salute behalen ze tweede dikke eerste prijzen (resp. 85 en 87 punten). In december wordt tijdens het jaarlijkse concert voormalig WMC-speakers Jack Schiffeleers geïnstalleerd als Ambassadeur van de Maastrichtse Verkennersband, sinds Taptoe Maastricht 1985 heeft hij vele malen de belangen van de Band behartigd en het was tijd om dit officieel te bekrachtigen.

2007 is een bijzonder druk jaar met veel ééndaagse optredens door Nederland, België en Frankrijk en een meerdaags optredens in het Duitse Ölpe. Bijzonder is het moment in de parade waarbij de band een zware helling opmarcheert terwijl March of the Black Sea wordt gespeeld, deze blijft staan als een huis en omstanders reageren vol bewondering.

We gaan naar Amerika!

In oktober van dit jaar komt na jaren van lobbyen een bericht uit Norfolk, Virginia, USA. We zijn welkom om op te treden tijdens het Azalea Festival. De reactietijd is echter een half jaar. In een spoedvergadering wordt de staf (het bestuur) bij elkaar geroepen en er wordt besloten de schouders eronder te zetten. Daarna wordt het nieuws op woensdagavond na de repetitie aan de leden bekendgemaakt. Ze vallen nog net niet van hun stoel van opwinding. Nog nooit is de kracht van onze vereniging zo tot uiting gekomen. In de tijd tot april 2008 wordt de reis voor 55 personen, gepland, geregeld en betaalbaar gemaakt. Iedereen gaat tot het uiterste, om deze reis te realiseren. Online actie, Las Vegas avond, een carwash actie, kerststukjes, niets is te gek. Een unieke prestatie waarbij de leden uiteindelijk slechts 150 euro hoeven te betalen voor de gehele reis.

Op 16 april 2008 zetten de leden van de MVB voor het eerst voet op Amerikaanse bodem. Van begin tot einde loopt de hele reis zoals gepland. Er wordt opgetreden in het voorprogramma van de International Virginia Tattoo, de Azalea Parade, op het dek van de HM Amsterdam en in een maritiem museum. Als klap op de vuurpijl worden de leden twee dagen losgelaten in New York, waarbij de leden voor kapitalen aan Iphones, Ipods, laptops, kleding en instrumenten inslaan.

Samen met de lange vluchten maakt het deze trip tot het absolute hoogtepunt in het bestaan van onze vereniging.

En het smaakt naar meer, calamiteitengeld dat over is gehouden wordt apart gezet en de komende jaren wordt deze pot met allerlei acties weer bijgevuld. Want eens je hebt geproefd wil je meer…. De band heeft zich als doel gesteld over een paar jaar weer een trip van deze omvang te maken.

Direct na de zomervakantie treedt de band na 19 jaar weer op in Dijon tijdens de fètes de la Vigne.

Op het Jaarlijkse Ceciliafeest wordt Max Beekwilder benoemd tot Lid van Verdienste.

En dan is het bijna 2009, in december wordt het traditionele “vrun vaan de band” concert gehouden met de première van de ABBA show voor het WMC 2009!

1 januari 2009, de achtste Bandsite wordt gelanceerd op een ludieke manier, het ontwerp is voor de zesde keer van de hand van Alain.

In 2007 was de band al begonnen aan het instudere van de choreografie van de nieuwe ABBAshow, maar door de Amerikareis werd dit uitgesteld, in het najaar van 2008 zijn nog drie trainingen geweest, maar vanaf maart 2009 gaat de band in sneltreinvaart de show verder instuderen. Op 30 april 2009 (koninginnnedag) beleeft de ABBAshow haar premiere op Taptoe Voorthuizen.

WMC 2009

 

Het WMC breekt aan en nog nooit is band zo doorgetraind geweest. Alle omstandigheden zijn goed, maar tijdens de marswedstrijden gaat het mis. Door de regen en de zeer dunne lijnen die zijn getrokken (dikker mag niet van Roda JC) vergist de nieuwe tamboer maître Alain zich in een deel van de baan, waardoor een deel feitelijk buiten de belijning plaatsvindt.

Toch weet de groep zich te herpakken en zet een paar uur later het hele stadion voor het eerst in weken op z’n kop met de ABBAshow. We hopen dat de punten van de show het debakel op de mars kunnen compenseren. Dan volgt de prijsuitreiking: op de mars halen we 84,86 Punten. Op de show halen we 80,79 punten, en dat laatste is nou echt pas de teleurstelling. De kritieken van de jury slaan op sommige momenten volledig de plank mis., het doel van bepaalde scènes wordt niet begrepen in zijn context of men beoordeelt de show uit een drumcorps standpunt. als men wist hoe in traditionele exercitie dingen opgebouwd werden zouden sommige opmerkingen zeker niet gemaakt worden. Sommige kritieken zijn terecht, maar dat verklaart nog steeds niet de (voor ons) lage score. Zeker als we dat afzetten tegen andere korpsen die beter scoren, maar een beduidend minder goed product brengen, kijkend naar meetbare zaken als positionering, onderlinge afstanden, maar ook stemming, zuiverheid en articulatie.. Wat betreft de mars zal de vraag blijven wat we gehaald zouden hebben als we niet buiten de baan waren gegaan….in 2013 zetten we dit recht.

In oktober 2009 valt op een zondagochtend de beslissing dat we in April 2010 voor de tweede keer in 3 jaar naar Amerika zullen gaan. In november treden we nog op tijdens een indoortaptoe in Brunssum. Het komende half jaar staat in het kader van de reis betaalbaar maken.

Weer naar Amerika!

Op 4 april 2010 vertrekkende eerste 2 groepen naar Chicago, Illinois. We gaan deelnemen aan de Heartland International Tattoo en Tartan Dance Parade. Op 5 april en 6 april volgt de rest. De reis is tot in de puntjes verzorgd, de meest leden hebben een suite met huiskamer, 2 flatscreens, keuken en luxe badkamer. De pizzakoeriersdienst draait overuren en de leden zijn voortdurend terug te vinden in de fitnesszaal en in het zwembad. Verder hebben de leden zeeën van tijd en deze wordt gebruikt om Chicago te verkennen en om te shoppen. Op 10 april treedt de Band op tijdens de parade en taptoe.

Daarna reizen we met de bus de nacht door en in de ochtend komen we aan in New York.

Hier hebben de leden nog 2,5 dagen vrije tijd, ze mogen deze naar eigen inzicht vullen. Wel hebben we de tweede dag een photoshoot op Times Square gepland, ter plekke krijgen we ook nog toestemming om op de kruising Broadway/Times Square te concerteren. Het hoofd orde Times Square komt zijn bewondering uitspreken. De unieke foto’s en video’s van de shoots en de leden met instrumenten op de Led schermen aan de immense gebouwen spreken boekdelen. Voor velen het absolute hoogtepunt uit de carrière bij de MVB.

Die ochtend vindt er een geheim gesprek plaats met de organisatie van de Veteran’s Day Parade in New York, voor 2011 zijn we uitgenodigd om mee te doen. Voordat de eerste groep naar het vliegveld vertrekt wordt hen verteld dat ze bij thuiskomst meteen aan de slag kunnen, “over anderhalf jaar staan we hier weer”, zo is het plan.

De leden geloven het niet.

Gestrand op Heathrow

Als de tweede ploeg op Heathrow landt komen de eerst sms’jes binnen dat er iets mis is. In de Terminal waar we aankomen heerst chaos. Alle vluchten zijn geannuleerd. De Ijslandse vulkaan Eyafjallajokull is uitgebarsten de aswolken belemmeren het vliegen in het Europese luchtruim.

De groep die dan al meer dan 24 uur wakker is schakelt onder leiding van de begeleiders op en alle alternatieven worden afgewogen. We moeten eigenlijk nog naar Dusseldorf vliegen, maar dat gaat niet lukken. Bij British Airways kunnen ze weinig voor ons betekenen, de ferries zijn onbereikbaar en de kanaaltunnel onbetaalbaar.

We spreken het noodbudget aan. We gaan op goed geluk naar Dover. Met ieder 50 kilo bagage gaan we met metro, trein, bus en te voet naar de Ferry. Dit blijkt een ware beproeving. Het verlaten de de metro (37 man en bagage) in 6 seconden en de speedmars van 2 km. te voet met diezelfde bagage mogen werkelijk hoogstandjes genoemd worden.

We krijgen gelukkig 37 tickets voor de Ferry naar Calais en als de laatste persoon de drempel van de boot over stapt, wordt het hek gesloten. Ondertussen is door ploeg 1 die een halve dag eerder gevlogen zijn, in Maastricht geregeld dat 10 auto’s in het holst van de nacht naar Calais rijden, daar worden we om 01.30 uur opgepikt. Om 06.00 uur in de ochtend komen 37 leden na meer dan 48 uur reizen en grote lichamelijke en mentale beproevingen thuis in Maastricht.

Deze gebeurtenis gaat de geschiedenis van de band in als de zwaarste beproeving ooit, de saamhorigheid, opgewektheid en gekheid van de groep verdient groot respect. In een andere samenstelling had dit nooit gekund.

Na een paar dagen zijn de meesten al weer bezig met “wanneer beginnen we weer”? De leden krijgen toch een week verplichte rust.

Iserlohn (D)

 

Daarna bereiden we ons voor op de taptoes en optredens, de rest van het seizoen. Dat de Band in topconditie verkeert blijkt tijdens het lange weekend in het Duitse Iserlohn. Bij temperaturen van 37 graden geven we ongeremd gas in de parade, zelfs berg op. Kwestie van af en toe halthouden, oppeppen en heel veel water drinken. Op zondag brengen we de show in het stadion. De menigte is uitzinnig. We verlaten Iserlohn met de wetenschap dat ze ons volgend jaar heel graag terughebben, dit kan alleen niet volgens de reglementen en dus wordt het een jaartje later.

Verder is er de Klankstad taptoe Kerkrade in het stadion Kaalheide, zeer bijzonder en de oude WMCsfeer hangt er nog steeds.

Door een databasecrash schakelen we vervroegd over op een nieuwe website die ons veel meer flexibiliteit levert. Daarnaast gaan we Nexus gebruiken, een systeem om onze partijen te beheren. Leden kunnen met hun persoonlijke login de partijen downloaden die voor hen relevant zijn. Het op papier verstrekken is definitief verleden tijd.

Na de zomerstop draaien we nog 2 taptoes en draaien we onze beste Fancy Fair/rommelmarkt ooit. Er wordt uitgekeken naar de vervanging van het slagwerkinstrumentarium en de nieuwe show begint qua concept vorm te krijgen. De jaarlijkse St. Cecilea-avond, vroeger één van de hoogtepunten van het jaar, wordt afgeschaft, het voegde niets meer toe.

In het voorjaar van 2011 verlaat dirigent Ramon Kusters na 9 jaar de vereniging, hij heeft ervoor gezorgd dat het niveau een enorme boost heeft gekregen en heeft de opleidingen geprofessionaliseerd. Hij wordt opgevolgd door Raymond Spons die al meer dan tien jaar aan de vereniging verbonden is als slagwerkinstructeur. In het voorjaar worden ook de plannen gepresenteerd om in november van 2011 opnieuw naar Amerika te gaan.

The New York Veterans Day Parade

In november reist de band voor de 3de keer in 4 jaar tijd af naar Amerika. Als we eerlijk moeten zijn, heeft het ons heel veel moeite gekost en zijn we tot het laatste moment bezig geweest de boel binnen de perken betaalbaar te krijgen. Als noodoplossing zijn we terecht gekomen op William H. Pouch Camp, een scouting kampterrein in het midden van Staten Island. We slapen in 2 houten blokhutten die op 10 minuten lopen van voorzieningen als elektriciteit en stromend water af liggen. 10 minuten over heuvelachtig terrein en door donker bos. Verder koken we in het centrale gebouw gedurende de hele trip voor ons zelf.

Wat uit nood geboren is blijkt uiteindelijk ook de mooiste situatie van de de 3 Amerikatrips op te leveren. Het is een fantastisch mooi terrein met heuvels, een groot meer en beekjes. Een echte kampeersfeer, zeg maar gerust “Bandweekend” XXL. Leden zullen achteraf aangeven dat dit “10 keer vetter” was, dan een hotel in Manhattan. Tijdens ons verblijf is op het hele terrein continue activiteit. Tientallen mensen bereiden het terrein voor op opnames van de buitenscenes voor de film “The Bourne Legacy”. Wij doen onszelf tijdens ons verblijf te goed aan het vele snoep en de snacks die eigenlijk voor de filmcrew zijn. Maakt niks uit, wordt gewoon weer bijgevuld. We bezoeken gezamelijk Ground Zero, leden zien de vorderingen ten opzichte van hun vorige 2 bezoeken. In de vroege ochtend (06.00 uur) van 10 november staan we al op Times Square. Er vindt een gezamelijke repetitie van de Band of Pride plaats. Een paar duizend highschool band students (en wij dan) vormen samen een groot orkest. Muzikaal gezien gaat het nergens over, maar het is wel gezellig en indrukwekkend. De leden krijgen van de organisatie als aandenken een trui. Door velen gewaardeerd.

Een dag later treden we op tijdens de Veterans Day Parade. We begeleiden de veteranen uit de tweede wereldoorlog. Ook hebben we daarna een diner met hen en geven we nog een kort concert. De streetparade trek 2 mijl lang over 5th Avenue. Voor veel leden zal dit moment te boek staan als het hoogtepunt uit hun bandcarrière. En laten we eerlijk zijn. Het was ook onvergetelijk. De leden krijgen nog een halve dag extra in the City. Daarna volgt de terugreis waarna we net zo hard weer doorgaan. Zo doen we dat in Maastricht.

In 2012 is vooral het optreden in Franse Beauvais memorabel. We brengen de avonduren door met de mensen van Showband Corio uit Heerlen waar we nader kennis mee maken. Voor velen zal dit als een verrassing gezien worden, maar we kennen elkaar eigenlijk niet, terwijl we toch bij elkaar “in de buurt” wonen.

Daarna beginnen we aan de voorbereidingen voor de show voor het WMC 2013. We studeren voor het eerst in met Pyware (software) en met behulp van coördinaten. Dit is voor iedereen wennen.

We zouden tussen alle hectiek door vergeten dat we een serieus huisvestingsprobleem hebben. Onze huurbaas, de woningcorporatie Servatius heeft ons per 1 augustus de huur opgezegd. Dit is een langslepende kwestie waarin het er op neer komt dat zij proberen onder hun oorspronkelijke beloftes en morele verantwoordelijkheid uit te komen. Wij blijven echter zitten waar we zitten. Dit leidt in het voor jaar van 2013 tot een dreiging met een kort geding. De Maastrichtse politiek en dan met name het CDA, SP, CVP en LPM steunen een motie om ons uit de problemen te helpen. Er is helaas geen meerderheid. Servatius zet vervolgens het kort geding om in een bodemprocedure die na 2,5 jaar, in 2015 zal eindigen in de uitspraak dat Servatius weliswaar in haar recht staat, maar niet geheel zonder verplichtingen is. De rechter stelt dat beide partijen er onderling eerst uit moeten proberen te komen met een schikking om zo nog jarenlang geprocedeer te voorkomen; dat is namelijk in niemands belang en het eindresultaat zal niet veel anders zijn. Er wordt uiteindelijk geschikt, de band ontvangt daarvoor een klein bedrag. En daarmee is de band dakloos. Terug naar 2013.

Onze show wordt op 9 juni op een overvol Vrijthof gepresenteerd. De show “What a wonderful world” is een reis langs de werelddelen en bevat een hoop expressieve elementen. Verder wordt die dag onze nieuwe tambour-maître stok gepresenteerd. De stok is gemaakt door Paul Roberts van PR Maces. De stok bevat het bandlogo, logo van sterre der zee, het oprichtingsjaar in Romeinse cijfers en de tekst “Stella Maris Trajectum ad Mosam”. Als klap op de vuurpijl staat bovenop de Stadsengel die door lid Didier Garnier gemaakt is.

Op 14 juli nemen we deel aan het Wereld Muziek Concours. Met de marsen “Podvig; an act of Bravery” en “Zangezur’ behalen we 87, 63 punten (goud) en op de show behalen we 84,11 punten (zilver). Voor de niet-kenners, vroeger was dit gewoon een gouden medaille geweest, maar het WMC heeft besloten deze grens met 5 punten op te trekken. Voor het volgende WMC wordt het doel hier dik over heen te gaan. Maar eerst andere uitdagingen; een nieuw gebouw, MVB3, opleiding en werving aansterken en dan doen we in 2013 ook nog even een cd opname, jubileumconcert en reünie.

In 2014 zijn we te gast bij een geweldig mooie taptoe in het Franse Ville-la-Grand, dicht bij de grens met Zwitserland, we brengen een bezoekje aan een oude liefde: Genève.

In 2015 komt er een einde aan jarenlang juridisch getouwtrek en staan we vanaf mei op straat. In de tussentijd valt het Alain, die op Malberg woont, op dat er een pand aan de Malbergsingel al heel lang leeg staat, overwoekerd is, en dichtgetimmerd is. Hij zou later in een interview daarover zeggen: “Ik reed daar telkens langs en zag de enorme omvang en potentie. Als je dat pand bruikbaar weet te maken zijn al je problemen voorbij.” Dit idee wordt bij het bestuur aangedragen en tegen beter weten in informeert voorzitter Mattie bij de eigenaar of een verkoop bespreekbaar is. Tot ieders stomme verbazing wordt er voor het hele perceel een prijs genoemd die weliswaar fors is, maar toch voorzichtig haalbaar lijkt te zijn. Na een verkenning door de jungle om het gebouw, de vele tonnen afval, de verbrande en beschadigde ruimtes, lekkende gevels en daken wordt het besluit genomen, we gaan kijken of we het pand kunnen kopen. In November 2015 ligt er een akkoord met de eigenaar tot aankoop, de helft wordt uit eigen middelen gefinancierd en de andere helft…daar moeten we nog een financiering voor zien te vinden. Een mega-gok. Tijdens de bestuursvergadering is de consensus dat we liever die mega-gok doen, en al ons spaargeld inzetten, dan in de loop van de komende 10 jaren als ons geld langzaam opmaken aan het huren van ruimtes met het eindresultaat dat de band dan alsnog geen oplossing heeft. Door deze overeenkomst kan de band beginnen het gebouw op te knappen en bruikbaar te maken, wetende dat als we binnen dan en december 2016 geen financiering hebben, alle energie voor niets is geweest. Een speciale stichting wordt opgericht zodat het vastgoed van de band altijd los staat van de band. In november worden ook de plannen aan de leden gepresenteerd en wordt er een huisvestingsloterij opgestart. Het plan is het gebouw in een eental fasen te realiseren, maar gaandeweg wordt de volgorde hiervan omgegooid.

2015 en 2016 staan volledig in het teken van het opruimen van alle troep in en om het gebouw, het slopen van wanden, het reinigen van ruimtes, het strippen van alle elementen die nog aanwezig zijn uit het garagetijdperk, het repareren van daken, muren, verwijderen van asbest en het wind- en waterdicht maken van het gehele gebouw. In November 2016 krijgen we een financiering via de Rabobank, penningmeester Joeri en Mattie en Paul van de Stichting Huisvesting MVB zijn hier bijna een jaar dagelijks mee bezig geweest. Het is voor een stichting namelijk vrijwel onmogelijk een lening te krijgen. En hiermee is het gebouw en het perceel eromheen van ons! Ruim 2000 m2. Meer ruimte om de band tot in lengte van dagen te laten groeien en ook genoeg ruimte voor eventueel ondernemerschap om de band financieel te steunen. Een emotioneel moment. Ondertussen is de focus verschoven op het bruikbaar maken van het appartement zodat dit geld op kan leveren. In het voorjaar van 2017 wordt het pand volledig voorzien van kunststof kozijnen en HR++ glas. Begin 2018 is het appartement bewoond. Vanaf de verschuift de volledige focus op het klaar maken van de repetitiezaal en lesruimtes, en daar moet nog heel veel gebeuren!

Vanaf het voorjaar van 2018 wordt er begonnen met het inzagen van de vloer in de toekomstige repetitiezaal. Vervolgens wordt de hele zaal 1.60 meter uitgegraven, de zaal komt deels lager dan het maaiveld te liggen om zo binnen het bestaande gebouw genoeg ruimte voor een goede akoestiek over te houden. Aangezien we geen geld hebben om de grond af te voeren wordt deze elders op ons terrein gestort. Dat zien we later wel. Daarna moeten alle funderingen verlengd worden, want de huidige funderingen zijn niet lang genoeg. Dit moet in stroken van een meter en telkens om en om. Daarna moeten we een riolering verleggen en vervolgens kan de rest van de zaal uitgediept worden. Een gigantische klus. Daarna wordt in de zomer een vloer gestort die we vanwege de hitte gedurende een week elke paar uur nat moeten maken om zo scheuren te voorkomen. Daarna begint de box-in-box-constructie. Eerst een buitenwand van de repetieruimte en daarna de binnenwand en dit alles binnen de reeds bestaande ruimte. We zijn hiermee tot ver in 2019 zoet. Daarna wordt er geverfd, wordt het plafond van de repetitiezaal aangebracht, de toiletgroepen krijgen vorm, vloerverwarming wordt gelegd, de vloeren worden gestort. In 2020 gaan we verder met afwerken en worden de vloeren gelegd. Het ziet er fantastisch uit. Alsof overal parket ligt. In februari hebben we nog een verregend optreden bij de Groete Optoch waar we als enige korps buiten de Kachelpiepers deelnemen. De rest zegt vanwege het weer af. Dit zal het enige optreden van 2020 blijken, want dan slaat de coronacrisis toe… Tot ver in het voorjaar van 2021 ligt de vereniging stil.